Acının rengi acaba kaç uykuyu böler
Acaba kaç gönülden geçer
Kaç sevgili darma duman eder acaba
Acı kaç parçaya böler insanı
Bir renkte sen kat acının rengine...

Gök kuşağının yedi rengi gibi olsun
Acının rengi biraz mavi biraz yeşil
Her renkten biraz olsun mesela beyaz
En çok ta renk cümbüşü olsun
Acaba kaç defa yakıp geçer acının rengi...

Kuru bir papatyanın rengini alabilir mi
Bir güneş kadar yaka bilir mi içimizi
Kaç defa yene bilir yüreğimizin sessizliğini
Acıya renk katmak acısızlık mı acaba
Yada acıyı bin parçaya bölmek mi...

Kendi kıyametini kendi ellerinle getirmek mi
Acının rengi nedir neye benzer bilinmez
Siyaha çalmış bütün renkler acının rengi kayıp
Ve cehennem sancısı gibi yanıyor yürekler
Kaç renge bürünmüş acının rengi bilinmez...

Soğuk bir kış gününde evsiz bir çocuğun
Gözlerinde ki korku kadar acıdır acının rengi
Kimi zaman sinsice yakar geçer yürekleri
Sessiz bir çığlığa döner acının rengi
Ve sen acının resmini çizerek yaşarsın...

Ve sonra alışırsın acının her bir çeşidine
Senden biri gibi olur acının bütün renkleri
Sen kaçtıkça yakalar bulur seni acılar
Adeta etle tırnak gibi olursunuz acıyla
Ve sonra acıyla yaşamayı öğrenirsiniz...

Ufuk GÜNEY