Sen ki;
Tam mânâsıyla
Beni satırlara düşüren kadınsın
Düşürüpte, elimi kolumu bağlayan
Düşlerime girip, aklıma pranga vuran
Yüreğimi hasretine sürgün eden kadınsın
Bilmezden gelme, sen; ah! canına yandığım
Anlamazdan gelme n’olur, sen; o kıymet verdiğim
Gülüşüne benzetmeler bulmaya kıyamadığım o kadınsın...
Hani; korkarım, üzülürüm diyerek, gitmekten en çok çekindiğim
Bu kadar çok güzel gülmeye ne gerek vardı, diyerek içten söylendiğim
Unuttuğum çocukluğumu, bir sır gibi hâtıralarında gizleyipte
Hani birgün ansızın çıkıp, sen benim çocukluğumsun deyip
Bana, o hiç yaşamadığım târifsiz duyguları getiren kadın,
Sendin işte...
Nasıl inkar ederim, nasıl yalan söylerim hem sana hem de kendime
Allah’ın bildiğini kuldan gizlemek; belki de
Ya kulun bildiğini, Allahtan gizlemek; tövbe...
Ah! Birde gönlün bildiği vardı ki
Onu gizlemek olur mu...
Olmaz...
Ben de gizlemedim zaten hiçbir zaman, döktüm her fırsatta
Doya doya anlattım içimdekileri Rabbim’e...
İşledim gönlümdekileri de, ilmik ilmik satırlara/sözlere...
Böyle işte...
sensin benim;
Rabbim’e arz ettiğim,
Satırlara fısıldadığım
Gönlüme düşen kıymetliğim
Sendin işte o, kurban olduğum...
Sendin...
Benim en güzel hikâyem.
Sen benim dünüm...
Sen benim geçmişim...
Sen benim çocukluğumdun...
Sen benim en mâsum yanım, en hisli, en dokunaklı şarkım
Sen benim satırlara gizledigim o en güzel sır, duygularım
Gönlüme düşüpte kaybolan, o en zor bilmecem, gerçeğim
Kader yazmalığıma örülmüş, en güzel nasip ilmiğim, yârim
Sen benim gerçeğim
Ömrüme yazılıp çizilmiş,
Sen benim en güzel hikâyemdin...