Ne biten bir gün
nede gelecek gün
sen öksüz bir çocuk gibisin
dilde ki sessiz kelâm
bir vapur düdüğünde konuşursun
belkide en fazla
martı çığlıkları duyulmaz
ay karanlığını çalınca



hadi bir sebep yok
bu öksüz tavrın yeni değil
kırık bir gökkuşağında
kemersin yedi renkli gökyüzüne
iki yakan nerede bir araya gelir bilinmez
nisan yağmurunda belki de
sonbahar çıkışında bir tren istasyonunda
yada dağ yamacında ki
ıssız köyler üstünden
çıkıp kuşatırsın şehirler üstüne




baharda ıhlamur kokulu bahçeler
sarı papatları öper ellerin
tan ararırken üşüyen
narin bedeni durur kelebeklerin
güller nazlı güller sevgili
güneş yüzlü ne umutlar
sürgün verir asma dallarında
gelincik allarında
gözbebeklerine düşen ilk cemreler
dile gelir



suskun usul usul
içimde bir duygunun çoşkusu başlar
yeşil çimenlerin
kimbilir ki
ömür nerede başlar
nerede biter
gül kokulu lokum tadında bazen
acı hayat
vazgeçilmez önünde ne kadar kırıtsada
ister az yaşa
isterse çok yaşa
o çizgi inandığından daha kısa
yeter ki kendinle
ve seni sevenlerle barışık yaşa!!





Nurten Ak Aygen
27.11.2015