Fezayı bağladın sanki yorgun kanatlarıma
Bi güvercin uçurdun ötelerin ötesinden
Zamana ve mekana meydan okuyup
Cüretkar bir edayla çağırdın beni...

Geçtim birer birer sürgün kanyonlarını
Canhıraç koşup geldim ışıldayan tahtına,
Yarım kalan kurşun rengi çayımı,
Devirdim yüreğimin dipsiz kuyularına
Bu sessiz çığlıklarım
Bu sensiz hıçkırıklarım
Boyun bükmeyecek
Dudak bükmeyecek birdaha

Adın değmeyecek artık dilime,
Her hecesi amansız bir yara bırakıyor içimde
Her harfine başka türlü bir acı yüklüyorum
Adın değmeyecek artık dilime
Mehlika dediğim her şiirde
Sen hayat bulacaksın
Umut olacaksın
Hayal kuracaksın benimle

Şiirleri kıskandıran gözlerin, devrilince üzerime aniden
Kırılır yüreğimde bir kaç fay birden
Sonra ılık ılık sen esiyorsun
Boşlattırılmış bir şehirde
Bir yangından arta kalan
Hiç kimsenin kalmadığı enkazların üzerinden

Siyah beyaz renkleriyle
çözülmeye yüz tutan bir mazi mühürlenir
hayalin bittiği menfezlerin üstünde

Ayakları hiç basmadı yere bu uslanmaz gönlümün
Birtek aynalarda tutabildim yakasından çılgının
Ne sözden anladı beni
Ne için de yanan közden
Oysa Mehlika
Baştanbaşa ben ruhunun, boy gösteren kimsesiz bir filiziydim

Şiirlerime sürdüğüm kapkara lekelerden
Ruhumu gezdirdiğim tacirsiz pazarlardan
Uzanıp uyumak istediğim tarifsiz mezarlardan
Bir anlatsam nasıl ar ediyorum
Bir doğrulsam şu oturduğum yerden
Sökecek safakları bütün karanlıkların

Islatmak istemezdim bu suları Mehlika
Yürümeseydi sevda ayrılığın üstüne
Dayanmazdı şakağına ondörtlü
Ne ben geceye meftun olurdum
Ne gece bana mefhum

Hangi umudun baharıdır bu bilmem,
Ellerin uzanıyor gönlümün sarp yamaçlarına

Mehlika

Çatır çatır kırılıyor içimdeki bir çınarın dalları
Bilinmedik bir yerlerden gelen bir sese doğru
alaca bir küheylan koşuyor içimde sanki
Zamansız ve mekansız bir nefese doğru

Gözlerinde bir belkıs oturuyor
Mehlika
Tüllenen mağribi akşamları seyrediyorum
Yedi kandilli süreyyayı sarsan

uslanmaz arlanmaz bu yüreğim
Gözlerini mehlika der
Gözlerini getir
Dinsin bütün acıları ruhumun...


İdris Telli