Bu sabah aldım mektubunu,
Biraz gezmeye çıkmıştım yan tarafda ki park da.
Çocukları seyrettim salıncakta sallanırlarken,
Koşanlar düşenler,
Anne topum kaçtı deyip bağıranlar ağlayanlar.
Kuşlar güvercinler,
Çocuklara karışmıştı.
Biraz kitap okudum temiz havada,
Cemal Süreyaya bayılıyorum.
Sana rasladığım da susuz dum,
Bir çırpıda içtim gözlerini diyor.
Gözlerin aklıma geldi,
Daldım gittim çok uzaklara,
Bir türlü yakınlaştıramadığım,
Bir türlü ellerine dokunamadığım uzaklıklar.
Bahçe kapısından girerken gördüm postacıyı,
Yanına yaklaşınca bir zarf uzattı bana,
Mektubun var dedi.
Zarfı parmaklarımda tutarken farklı duygular yaşadım,
Senin yazına benziyordu,
Dolma kalemle yazıldığını görünce tanımıştım.
Biliyorum hep özenle yazardın,
Bu kadar güzel el yazısını başka kim yazabilirdi.
Zarfın üzerindeki pulu damgayı inceledim,
Kokladım kokun sinmiştir diye,
Öptüm.
Sanki korkuyordum mektubu açmaya.
Tekrar parka döndüm,
Bir bank da oturdum.
Biraz sesizleşmişti ortalık,
Zarfını açtım dikkatlice.
Yine çok güzel dikkatlice yazmışsın,
Kalemin her harf da her kelime de,güzelleşmiş.
Bir solukta okudum nefes almadan okudum.
Hiç bir şey anlamamıştım.
Tekrar tekrar okudum.
Bir mektup kaç kez okunur ki.
Bir mektuba kaç göz yaşı damlası düşer ki.
Gitme vakti demişsin,
Belki başka bahara kim bilir demişsin.
Şimdi bir filim şeridi geçiyor gözlerimden,
Ben kuşlara serçelere arkadaş oluyorum,
Tutuyorum ellerini,
Çok uzaklara bırakıyorum gözlerini,
Ve öğreniyorum ki
Bizimkisi bir aşk hikayesi değilmiş,
Bir aşk masalıymış.___Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/12/11/2015