bir şiiri takip ettim dizeler boyunca
buluştum beynimin kıvrımlarında
insanı arayan sözcüklerde
kaç bebek, kaç kadın, kaç erkek
boğuldu kalbimi kaplayan ege’de
şişirme botlarla umuda yol arayan insanlar
kırbacını şaklattı bir adam bozuntusu
eli- kaç avrupalı ademin
saymadı kaçıncı soydaki kardeşliği
batırmaya çalıştı
saymadı anne kucağındaki bebeleri


bu kaçıncı sevgisizlik göstergesi
saatinde geçit yok
kapalı sınırlar
ırkçı faşist avrupa
insanlıkta çalışmayan zaman


yine bir suriyeli aile oturuyor
soğuk kaldırımda
kaç kişi dönüp bakıyor
kanıksanmış acıya
git gide bodurlaşan insanlığa


şiirin tükeniyor nefesi
gördükçe
insan ölülerini
sonuna kadar üflese de ney
soluğunu
diriltemiyor
insanlık dileniyor insan
şiir
yanına çöküyor
kaldırımla bütünleşenlerin

yetmiyor bu kadarcık dokunuşu şairin
ayağının ucundakinden başlayıp
doğuya döndürüyor şiir yelkovanını
kan içinde
boğuluyor insanlık..


21. 11. 2015 / Nazik Gülünay