Bu sabah sohbet ettim bir martıyla
Boşver insanları dedim anlat istanbul’u bana
Simit ve çay söyledik sohbet koyuydu oldukça
Kılpayı yetiştim derken 8:15 vapuru yine kaçınca


Yavaşla dedi martı, hayat akıp gidiyor
Hızlı yaşayınca hayat anlaşılmıyor
Bu şehirde herkes hep bir yerlere koşuyor
Bir martı gibi yaşamak neden bu kadar zor


Geceleri baktın mı hiç gökyüzüne ?
En son ne zaman saydın yıldızları söyle
Sabah olunca dalga seslerini dinle,
Denizin tuzlu kokusunu çekeceksin içine


Bu şehir kalmamış kimseye
Sana da kalmayacak elbette
Nüfus artıp insanlar tükettikçe
Tükenen hayatlar oldu sefilce
Hayat Tanrı’dan emanetti bize
İnsanlar hıyanet ettiler bu emanete


Hey ! evlat dur bir dakika dinle beni
En az haftada bir gün mesela cumartesi
Kapat telefonunu kimse ulaşamasın sana
Unut ödenecek fatura ve kredi taksitlerini
Başaracaksın bu şehri başka bir gözle görmeyi
Bir martı hafifliğiyle yaşamalı ve ölmeli !