BEN ÖLMEYE GELDİM.
İnsanlık aramaya çıkmıştım etrafıma şöyle bir bakmıştım...
Başımı eğdim kalın kitapların edim yüklü insansal içerikerinde, vaadedilenleri okumaya..
Öyle okumaya daldımki.
Bir dünya hayal ettim büyük bir dünya...
İnsanların insanca yaşadığı.
İnsanın insanı ezmediği..
Barıs içinde bir dünya...
Gözgöze gelip sevgi üflediği bir evrendi bu,...
Yıllar geçti....
Üstümuzden ....
Sonra..bir sabah güneş doğdu içimi aydınlatarak..
Öyle bir sabahı o kitaplarda yaşarken ...
Birgün öyle bir dünya tasavvur etmek..
İçimdeki o duyuların içeriğini okuduğumda ..
Hayalmiş meğer düşlediklerim.
İnsan insanı katlettiğinde..
Fikirlerlerim bir nehir gibi beni boğduğunda anladım.
Büyuk dalgalar dehlizde yikadı beni.
Öyle büyudüki belleğimdeki tavırlar.
Eylemdi oluşan kavgaya dogru,çirkefçeydi.
Beni benden fikirlerime kaygi duyuran o hisler sağduyuydu.
Özlediğim o şahikaydi,benliğimdeki beni ben yapan tezler..
Yaşamak ve ölmek arasındaki o kısacik bir çizgide.
Parmaklarımı özumsediğim gibi yazabileceğim bir kitleye vaadetmek vardı.
İçimden çook haykırmak geçtiğinde..
Durakaldım içime sığınarak.
Ben benmiydimki .
Beni ben yapan o insansal fikir neydi.
Denizlerin ucsuz bosluğunda,uzunca baktım.
Savaşi içimde hissettiğimde ölgündum.
İnsan suç işlediğinde anladım .
Fikrimin savrulan nice düşleri vardı,.
Tek tek onları toplarken .
Dedimki,iyiki o cevheri buldum icimde.
Olmek varsa ölünür.
Yaşamakta.
Ben ölmeye geldim yaşamak için ...ÖLMEYE