Şüphe yok yalnızlık Hakka yanaşır
Lakin kul ya ondan uzak kalırsa gönül efkarlaşır
Ve bu satırları ilik ilik işleyen kaleme sarılır
Yalnızlık ne güzel şey !!!

Tenim solgun, gözlerim yaşlı, aklım yok
Yaşanabilecek en acı hüzün, en dip yalnızlık
Sağım boş, solum boş, önümde tek bir boş sayfa
Ve ruhumdan bedenime ötelenen mısralar . . .

İliklerim soğuk, çok üşüyorum
Beni ısıtacak tek bir kucak kalmamış
Ne anadan ne babadan yar olmuş
Ötelenmişliğin, ötekileştirilmişliğin en bariz kendim

Tınılar acıtıyor, yırtıyor bedenimi
Şehir şeytanları cirit atıyor karanlıkta
Herkez gölgemde saklı, bense onların kalbinde
Gözler görmeden yoksun kalmış beni, imkanı kalmamış dermanın

Ne bir dost ne de bir yoldaş
Yolum mu farklı, yoksa olmayan yollarda mıyım ?
Belkide olmamış mı olmamalıydım
Ya da olmayı mı becerememiştim ?

Bu ne büyük çelişki ve ikilem
Hüzün zevk verir, yalnızlık tek sahiplenen
Anada bulamadığım şefkat, babada tatmadığım tınılar
Doruklar bana doğru bense dipsizliğe

Seni kimsenin sevmediğini bilerek yaşamak
Aldığın her nefeste nefret edildiğini bilmek
Hiç bir değerinin olmadığını anlamak
Ve bunlara rağmen YAŞAMAYA DEVAM ETMEK . . .