İstediği olmayan çocuklar,en son şair olur. ....



Bir mırıltının sesine uyandı beyaz pelerinli palyaço
Rüyalarının boğazını sıkan bir çocuk mırıltısı
Hır Hır horlayan bir hayatın üstüne basarak
Geçip gitti milyon çift, minik ayak

Şimdi sana, sana sesleniyorum Miço
Elindeki tüm oyuncakları şu köşeye bırak
Çıkar bütün bebeklerinin yüzündeki astarları
Ne gördün?
Biraz bez,biraz pamuk
Bakma bana öyle Miço
Abuk,sabuk.....


Bir melodi tuttur hadi Miço
La -fa- sol- la
İlla ölmeliyse bu gecede ay
Söyle hadi ,gitme biraz daha kal...
Sarıl bir ağaca tutkuyla
Seni hiç sevmeyen bir ağaç olsun
Ama sen kör kütük aşık ol o’na

Durma Miço okşa gecenin saçlarını
Yıldızlar kızsada sana
Arabasına almasada seni hayat
Üşütsede tenini azıcık rüzgar
Az sonra ellerinde ölecek gece
Yetiş ! ölmeden okşa.


Sürme işi yokuşa Miço
Bozuk paralarımı bana bırak!
Belki biraz aşk satın alırım
Belki işte; sensizken oyalanırım



Kıyıya bir kaç kulaç kaldı Miço
Tanıdık çok balık gördük denizde
İstiridyelere sakladığımız gülüşümüzü
Dönüşte alırız değil mi?


Şu kalabalığın peşinden giden palyaço
Yüzü benekli,elinde iki üç teneke
Ağzında bir mırıltı,dido oyy dido
O aslında ölü bir kekeme


Uzun etme lafı! ne söyleyeceksen söyle, Miço
Gözyaşlarını , ağzında geveleme
Az önce sıkıp suyunu içtiğimiz hayat değilmiydi
Ölmedimi hala? şiirin başındaki beyaz pelerinli palyaço....