17
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1812
Okunma
“Geldin! Hoş geldin!” diyerek her yol başında yalnız, yalnızlık karşılar beni.
Gönlüm garip bir kuştu ve sevmek en büyük suçtu.
Yıldızlar geceye uzandı.
Sözün gümüş olduğu zamanlardı…
Sustum… Sukut altındı…
Ve en zoru içinde ölüm olmayan ayrılıktı.
Elimi son defa yüreğime koydum.
Öldü düşgüzeli…
Gece, gözlerimi çaldı.
Yıldızlardan kayan bu mısralardı.
Avucumda ise gönülsüz bir “eyvallah”
Ağrılı sol yanım
Ağlamaklı günlerim zindan
Gülen fotoğrafım kocaman bir yalan
Rüzgarla savaşan saçlarım
Siteminle kırık kanatlarım
Hiç bilmediğin siyahım, kan revan.
Gönül yangınım, dört mevsim güz
Küskün bir sukut ile sevdiceğim
Can alıcı her mısrayı
Yüreğimden süz…
Uzaklar en yakınmış bazen
Sararıp solmayan gözlerinden anladım
Geceler yoksul bir yankı
Yarınların günahkar kuşkusu
Sevda olup açtığın eller…
Yaşanmadan terkedilmiş yüreğim
Kırık bir merhaba
Yüz göz olma.
Anla beni…
Yine de…
Kanayan düşlerime gülümse
Gizli saklı, çilekeş hülyalı
Sızıları yüreğimde öğüt.
Umut dolu nehirlerime savur maziyi
Ardında sözlerimin yaralı matemi
Canımı yakan ümitleri unut.
Adını taşıyan kitaplar arasında
Sessiz gözyaşlarımı kurut.
Her damla nefes olacak sana
Unut artık ölümü,
Ben ç/ağladıkça unut…
Bitti iğneli ayazlarım korkma
Güzümün topraklarından sıyır ellerini
İnatçı gözlerime sür yüreğini
Avazım çıkmazken aşka
Saçlarımın dalgalı hüznüne bakma
Avuç avuç dualarımı al
Uyan derin uykularından… Uyan…
İçini ısıtan gülüşlerimi çarp yüzüne
Gözlerimden akan güneşle ıslan…
Ve anla artık
Hiçbir rüzgar kavuşturmadı ya
Hiçbir fırtına da ayıramaz seni benden…
Mart 2008
Ayşegül TEZCAN
Cevap Yaz