bir tarla
tarlada yok yok
toprak bereketli
cennet bir vatan gibi
ben öylece duruyorum
tarlanın kenarında bir korkuluğum
kargalar aldırmıyor varlığıma
konuyorlar kol uzantılarıma
eprimiş şapkama

dalıyorlar tarlaya
tarla talan
toprak delik deşik
varlığım yok kadar edilgen
sadece duruyorum
ve izliyorum
kargalar iniyor çıkıyor
uçuyor konuyor
niye varım diyorum
korkuluklar düşünür mü
düşünüyorum
düşünebiliyor(muş)um
hareketsiz sandığım gözlerimi çeviriyorum az ileriye
korkuluklar görebilir mi
hep görüyormuşum
ama yeni farkediyorum
bir korkuluk daha var
korkuluklar sevinir mi
seviniyorum
adı var mıdır diyorum
ağzımdan bir "hey" çıkıyor
ağzım da varmış
bugün mucizevi bir gün
vee
onun kulakları var demek ki
duyuyor öteki korkuluk sesimi
kargalar ikimizin de tepesinde
toprağa çakılı sandığım ayaklarım -ayaklarım da varmış-hareket ediyor
korkuluk yürür mü
yürüyorum
öteki görüyor beni
bana dönüp yürüyor
bu kez şaşırma sırası kargaların
donup kalıyorlar
yanlarda açık duran kollarımı hareket ettiriyorum
öteki korkuluk da
sonra bir başkası
bir başkası daha
koşuyorum
koşuyoruz
kargalar neye uğradığını şaşırıyor
kaçıyorlar

içimden bir ses duyuyorum
sen korkuluk değilsin
bir hayret çığlığı yükseliyor
korkuluk çığlık atar mı
atıyorum
bir korkuluk yanıma geliyor çekingen
ben sadece bir korkuluğum diyor
korkuluk gülümser mi
gülümsüyorum
içimden duyduğumu ona da söylüyorum
sen korkuluk değilsin
inanamıyor önce
bakıyor kargalar gitmiş
öyle kocaman gülümsüyor

korkuluk mutlu olur mu
hiç bilmiyordum
ya da unutmuştum
unutmuştuk
mutlulular
mutluyuz




öyleyse haydi çocuklar aşıya...