Bir yalnız adam!
Benim gibi,koca alem içinde kendini yalnız bilen bir adam.
Nereden girdi dünyama,nasıl oldu hala düşünüyorum.
Ben kendi halimde yaşar giderken dertler içinde,
rüzgarların önünde kuru yaprak misali savrulurken,
sığınacak bir kuytu ararken hayat yolunda
işte o adam.Sanki içimdeydi bana uzanan bir el oldu,
sığınacak limanı bulmuştum sanki,belli ki o da hayatın
sillesini kaç kere yemiş gibiydi,çünkü beni en iyi anlayan
birini bulduğumu düşündüm,ben anlatırken yaşadıklarımın
hepsinide anlıyordu,yada anlamaya çalışıyordu bende en
azında bir nebze rahatlıyodum,kendinden pek çok söz etmedi
çünkü o benim mutlu olmamı benim kadar istiyordu.
Ortak yanlarımızda bir hayliydi,yazdığı şiir’de beni anlatıyor,
dinlediğimiz şarkı ikimizide rahatlıyordu,her geçen gün biraz
daha alıştım olmadığı anlarda gözlerim onu arar olurdu.
Sevmiştim onu babam gibi, amcam gibi hatta atam gibi.
Meğer o beni çoktan beni benden daha çok sevmiş...

Bir adam sevdim.
Nereden bilebilirdim o babam gibi,amcam gibi sevdiğim
adam.Meğer hırsızın biriymiş,çoktan kalbimi söküp almış yerinde
her köşesini oya,oya,nakış,nakış sevgi ile işlemiş.
Ben şimdi ne yapacağım?
Galiba bende onu seviyorum,yoksa gözlerim neden arasın ki?
Çünkü bende onun üzülmesini,mutsuzluğunu istemiyorum ve
bunun adı aşk olmalı,yoksa ben neden bu kadar seviyorum,
o beni sevdiğini çoktan defalarca söylemişti zaten,
ama ben söyleyemiyorum.Çünkü aramızda uçurum,uçurum
büyük uçurum var, bir tarafta ben varım diğer yanda sevdiğim
adam, haykırsam sevgimi sesim yankılanır,işte o zaman uçurumu
aşmış olacağım çünkü alem bir adamı sevdiğimi duyacak belkide
ikimizinde sonu olacak.Bu da böyle bir sevda saklı kalmalı
mezara kadar.Öyle değil mi yalnız adam?



Hacı TİMURTAŞ