beni çarpıp da yerle yeksan eden kimdir dersen
beni benden alışta aklımı çalan o hırsız sen
kalbimi yerlere vuran yine sen
beni kor ateşlere hunharca salan da birsen
buz gibi yapıştan artık bir koyu versen
üstüme çullanan o aysberg de sen
oldu mu sanki hala daha kinin’le yerli yerinde isen
sen hiç sarıp da sarma-lamadan da bir küssen
beni tek başıma koyup da gideceksen
hiç durma kaçıp da git istersen

ilk değil bu son da olamaz desem
zaten her şey geçici birde boşuna uğraşmasan

yüreği köze düşürüp de gönül kırman da neden
aslı astarı olmayan işleri yapmış olan da o fitnen
dil bu tutulmalı çamları devirmeden
söz bu geri dönüşü yok ki olsun iade eden
oysa ki o da çıkmıştı senden
beni hor görüp de hicran da koyup da giden

bu fani alem de hepten her şey yalan
tek gerçek olan ölüm sana da bana da kalan
hep boşa dönüp de duruyor bu kepaze devran
güçlüye dokunamazlar ki hiçbir zaman
ancak garibanlardan oluyormuş kurban
cılkı çıkınca insan kaybolup da gitti yol ve yordam
sır perdesi çekildi her şeyin üstüne hiç utanmadan
çıkarların uğruna oluyor bu ortam toz duman
ne dertler gidiyor ne de bir dirhem de olsa gam

aşka doğru güzel bir bağdın sen
kopup da düşmeden önceydi tüm bu güzellik desem
yemyeşil ovalarım da tufan estirdin ya sen
içimin içine hüznü de sok istersen
neden boş duruyor elerim peki sen elimde isen
dar ağacına asılı kalan sen değilsen
muhakkak ki o aptallığı oynayan da bu cüssem

hep bir set oldun ya şu garip gönlüme sen
şu yangınlı içimin içini de sen
ah ki ah anlayıp da bir seçebilsen
seni görüşte içimi sana niye dökemediğimi sen bir bilsen
kopuk yaşanmış bir hayat var bende o sevgisizlik de hissen
söyle geride ileride sevgi adına ne bıraktın ki bir düşünsen
kaldırıp başımı da bir an için azıcık da bir gülebilsem
ve bir sözcük de ki ben azcık da olsa bir sevinebilsem
yol yordamı mı kayıp ettir’işte ah ki ah sende bir düşsen
beni koyup da giderken sen dedin ya yersen
bulunduğum şu uçurumun ucuna kadar bir gelsen
düşmeme yarım adım da olduğumu ah yar bir görebilsen…



(16.10.2015) AZAP…