sular yine düzgün akmıyor
önüne katıp götürüyor ne varsa
insan tanımıyor
insan dağ olmuş taş olmuş para olmuş
akıp gidiyor bu kara nehirde
bilmem kimler yıkanıyor
kirlerini bırakıyor buraya

bilirim incedir şiir
ama değil zamanı
kelebeğe özgürlük yüklemenin
insana kanat takmak en iyisi
sonra kolu bacağı bombalarda kopmayan insanlar
ölmeyen insanlar yapmak gerek
masala inanan kanatlı insanlar
etten kemikten ibaret olmayan
et kemik insanlar


insan katil olmuş insanı öldürüyor
tablosu gerçekleşmiş ressamın
yamyamlar yiyiyor insanları
etraf kan gölü
insana insan bulaşıyor
temizlemiyor insanlar birbirini
daha da kirletiyor
debeleniyor lâğımda
fareler gibi

az az ölüyor şiir
beyne çöküyor ağırlığı insanın
derken tüm gövdeye çöküyor ağırlık
karakura oturuyor üstümüzde
kımıldatmıyor
kımıldat
kımıl
kı
.

Karakura: Gece uykuda insanların üstüne çöktüğü var sayılan varlık.
Yaşadım ve gerçekten büyük bir varlık üstünüze çöküyor ve kımıldayamıyorsunuz.
Gerçek ise sanıyorum kanın uykuda uyuşması sonucu kımıldayamama durumu..