içimde ki çocuk masum
kendime vermem gereken cezaları engeller...

bedeni ellerinden alınan ruh gibi
ait olmak istediğim bedenler var
ve o bedenlere ödemem gereken bedeller...

çeşit çeşit kargaşa ve savaşlar
önem sıralamasında geriye düşürüyor beni zatımsa
galiba farkına varmak istemediğim şeyler
ısrarla sofrasına davet etmekte
.
.
.
yaşlandım...
öyle ki her düşüncemde bir kemiği çatırdıyor beynimin
bütün damarlarımdan ellerime akıyor kan
alemleri geziyorum bir hasıra razı ruhum
bulamıyorum...

bunalıyorum
neden her arayışım beni daha da kayıp kuyulara sürüklüyor
artık içimde ki çocuğun masumluğunu da sorgular haldeyim
düşerken buluyorum yer değiştirmişlerin arasında kendimi
aralarında
yok oluyorum
unutmuyor silinmiyor
tekrar var olmak zorunda bir şeyler
ve nedense o şeyler yine yok olan ben
yine acı başlangıç
ve aynı tekerrür vaziyetler...

gök yüzünde ki gezegenler mi acaba parçalarım
Allahım...
o kadar dertsizler ki buna imkan yok
ne onlar parçam benim ne de ben onlardanım...

ne kadar güzel oysa
sadece parlıyorlar güneşi gördükçe
ağlıyorum onlar güldükçe
onlarda aşık oluyorlar mı mesela
bir galaksi kuralım kendimize gibisine hayaller
kuruyorlar mı
.
.
.
her hayalimi bir yıldıza asıyorum sonra
sizin yaptığınız gibi gülüyorum
uçuk pembe hayallerime
keza
göremediğim için sizin gördüklerinizi
içimde ki çocuğa kalan ışığımı verip
yok olma denemelerine devam ediyorum
bir daha o çocuğa dönmemek üzre
yine aynı çocuğa olduğunu bilmeden sonun
yol alıyorum
ulaşacağıma olan şimdilik tam inançla
asıl sona doğru
asil sona ...

can-i