En ince gülü astım kurudu gözlerinde
Bilinmez gece sessiz karanlık çizdi
Gün batımında pencere kenarında yükü
Ağır ödedi bedelini sevgisizliğin
Hemde hiç hakketmeği halde şehit anası



Zemheri de uyuttu dizinde
Besledi büyüttü ak sütüyle
Bazen ağladı bazen güldü
Gözyaşını kuruttu nice elemle




Beşiğini salladı döküldü dişi
Bekledi de murattan ne gün gördü
Gördüğü rüyayı hep hayra yordu
Elinde değildi kaderinin düğümü




Ağlayan bir ağıt kaldı yürekte
Sisli bir bulut kaldı gözünde
Çizgiler arttı yüzünde acı bir gülüş
Sürükledi son söz iz bıraktı silinmez
Çöreklendi gözünün yeşil denizinde




Dar etti bir akşam üstü kara haber
Kimse dolduramaz dı evlat yerini
Kuru bir mevsim karakış zemheri
Anlamaz avutmaz yar tutmaz elini
Kara bir haberle çöktü akşamüstü
Göğsünü bağlayan İrin delindi acıdan




Ne bahar ne zaman suskun hazan
Bahtını kara mı yazdı yazan baştan
Gün olur kavuşturur toprağı kazan
Şimdi ağlayan bir mezar kaldı elinde



Kara sevdayı bozdu bu düzen
Böldü parça parça yüreği kara haber
Saçını başını yoldu da şehit anası ağlar
Ruhu buz kesti üşüdü yalnızlıktan ..



Nurten Ak Aygen

03.10.2015