Dipteyim...
Aynıyım.
Sıradanlığım bu aralar ayyuka çıktı.
Nefes alışlarım,yürüdüğüm yollar,adımlarımı attığım sıralama,uyanışlarım,hatta rüyalarım.
Hepsi aynı.
Aynı yaşanır mı ?
Bir gün,önceki günün aynısı olur mu ?
Günler toplanıp yıl ettiyse...
Yıllarım aynıysa ?
Sıradanlaşıyorum.
Kimsesizleşmiyorum ama bayağılaşıyorum.
Beyin kalabalık,
Listeler kalabalık,
Çevre kalabalık,yollar,yürekler.
Zaten dünya kalabalık değil mi.
Ama insan bu yola 2 kişi devam etmez mi ?
Ömür dediğin 2 kişilik değil mi ?
Ya kalp atışları..
İnsanın kalp atışları aynı olur mu ?
Hep aynı modda atarsa bir kalp yaşamış olur mu insan?
Ya bunları yazan yazarın,okuyan okuyucunun kalbini artık bir organ gibi görmeye başladığını hissetmesine ne demeli?
Bir kalbi olduğunu unutur mu insan ?
Kalp hep aynı ritim de atar mı ?
Atmamalı.
Atarsa beyin ölümün gerçekleşmiş say dostum.
Çek fişini.

Değişmeli.
Ritimler değişmeli.
Nefessiz kalmalı.
Saçmalamalı,
Ve hatta dostum uyumamalı,sabahlamalı,aptal aptal gülmeli.
Nefesinin kesildiğini hissettiğin,kalbinin uçup midene ağrılar bıraktığı vakitlere geri dönme zamanı.
Zaman geldi ve geçiyor bile elini çabuk tut.

Değiştir.
Ritmini değiştir...