Çığlık çığlığa,
Feryat figan,
Yüreğim…
Kara bir delik var,
Gittikçe büyüyen,
Büyüdükçe parçalarımı almaya başlayan.
İçimde…
Benliğimi değiştiren
Ben olmaktan çıkaran…
Merhametimi alan,
İnsanlığımı sömüren,
Zalim yapan,
Hissizleştiren…
Her şeyden birer parça alarak kendini kapatmaya çalışan…
Öyle bir boşluk ki ; uçurumun kenarına getiren.
Açmışım kollarımı iki yana,
Bıraksam kendimi uçacağım.
Neler vermezdim o uçurum kenarından uçmak için.
Belki bir gün…
Omuzlarıma yük değil de,
Kanatlarım oturuverir,
O zaman özgürce uçarım Aşkın şehrine,
Basarım ayaklarımı toprağına…
Doldururum ciğerlerimi kokusuyla.
Parmak uçlarım dokunuverir dokunduğun yerlere,
İhtimal ya belki denk gelir parmaklarımızın izleri bir duvar üstünde,
Bir kapının kolunda,
Ya da bir ağacın gövdesinde.
Parmak izlerimiz…
Belki bir gün…