ite kaka sığışmaya çalıştığım hayatın inme zamanına erişmiş gibi
kapısına doğru yanaşıyorum.




vakitsiz yağan karlar yüreğimi üşütsede
hep bir ısınma telaşıyla yazıyorum şiirlerimi
donmuş parmaklarım kalemin beline sarılmış
kağıda akıyor ara sıra
bu aralar kenarda durduğuna bakma
yazacak yürek ıssızlığından bitap
hep gürültüyü sevmişimdir bilirsin
hayatın kenarına kurulmuş masalardan çınlayan kahkahalar
neden benim yok dedirtse de
severdim işte başkalarının mutluluğunu gözyaşını izlemektense.



hayalleri kırılmış her insan gibi
yapıştırmaktan yorgun
öylesine seyrediyorum olup biteni
bırak dağınık kalsın diyorum
bırak inceldiği yerden kopsun




ne kadar konuşsam da duyabildiğin kadarını anlatabildim sana
halbuki ne çok acı saklıydı cümlelerimde
ah bir okusan
ne çok isyanı gömdüm kelimeler arasına
pişmanlıklarımdan bahsetmiyorum bile.




yalnızlığı seyrediyorum başım pencere pervazında
yürüyen, koşan ayaklar geçiyor kaldırımdan
geleceğe ertelediğim her duygu bıçak gibi göğsüme saplanıyor
ağırlaşıyor başım
düşüyor sensizliğin girdabına
dönüp duruyorum etrafında
elim yüzüm(n)e dokunuyor
yıllardır uyuyan duygular kapatıyor gözlerini
kim bilir ne zaman bulunup uyandırılacaklar.




Ayvazım DENİZ