Her yanı tarih kokan cennetvari bir şehir
Baktıkça hatırlarım hâlâ çocuk yanımı
Ne mutsuz oldum ne de gözyaşım oldu nehir
Orada doya doya yaşadım her anımı

Yıllar var ki uzağım bu gönlüm divanedir
Aklımda cumbalı ev, önünde tahta sedir
Bunun adı özlem mi, aşk mı, sevda mı nedir
Tarifi mümkün değil, öylesi zor tanımı

Oradan ayrılalı ne bahar bildim ne yaz
Sanki mart alev alev, haziran bana ayaz
Albümümde tozlanmış, yıpranmış siyah beyaz
Resmine bakmak bile kaynatıyor kanımı

Bu ölü toprağını üstümden atmalıyım
Tutup beni yeniden hayata katmalıyım
Yeter bunca hasretlik, vuslatı tatmalıyım
Bitmeli bu yolculuk, bulmalıyım han’ımı

Gidip komşularımın kapısını çalayım
Yine eskisi gibi muhabbete dalayım
Geriye dönmeyeyim, bir ev tutup kalayım
Safranboluda alsın Rabbim benim canımı.

Aşkla yazdığım bu şiiri güne layık gören edebiyatdefteri seçici kuruluna teşekkürler, herkese hayırlı bayramlar.