Gideyim belki kavgasız ve uykularımın parçalanmadığı bir gece de sensizliğe sarılayım,
Baş yastığım hasretin, acılar yorganım olsun.
Belki uyurum sabah ezanında yeniden uyanmak için..
Belki uyanamazsam ve sen selayı duyunca şaşırma ey uzaklarda can dediğim yıldız.
Hani ben sana olan sevgiyi taşıyordum ya o yorgun bedenimden,
Hani o sen diye oradan oraya koşan ayaklarım üzerine bir daha doğrulamazsam, var uzat musalla taşına tenimi.
Sen diye son kez çarpan kalbim dürmüştür artık..
Sonra ağlama, gülümse çünkü gülümsemeni özlemiştim.
Hani susu demiyorum, eğil kulaklarıma o sözü söyle.
Bana bakınca eğer gözlerim sadece gök kubeye bakıyorsa sakın üzülme,
ben seni orada görmüşümdur.
Unutma ben çalınmış düşlerin durağında öylesine sen doluyum.
Biliyorum kara toprakla örtecekler üzerimi ve belki sen bir dua okuyacaksın ardım sıra.
Boş ver be can kime baki kaldı ki bu dünya.
Arkanı dön, bir kahkaha daha at hayatın orta yerine.
Sonra sende ateş böceğim oldun. kırpışarak tükendin diye Mırıldan bir şarkı ve sesin yankılansın..
Zifiri karanlıklardan hiç korkmadım bilesin.
Yalnızlıktan da,
Tek başına dalında düşen yaprak gibi savruluşuma da yoktur sitemim.
Bilirim ömrün vuslatına vakit tamamdır.
Diyorum ya sabah olan da ezandan sonra sela duyarsan şaşırma ve üzülme ben sen deyip gitmekten de bahtiyarım.
Şiir Kamil Üci