Ne kadar yaşadığım acı ve zorluk varsa, hep sevdiklerimin imzasını altında gördüm.
Evini temizleyen gördüm, beynini temizleyen birini görememek ne yamandır.
Dürüstlük birilerinin manzarasına kapatan bir ağaçtı rüzgara direnen, o ağacı istemeyenleri gördüm.
Hani hep birisi vardır, moralin bozukken bile, onunla gülersin ya işte o sen miydin?
Yanlışı gösterirken buğuz edenler gördüm.
Gömeleğinin ilk düğmesini yanlış ilikleyenler oldu. ve sonrasında bu yanlışmış deyip, yanlışı kimi zaman görmeyenler gördüm.
Hayat dediler;
Gecesini, gündüzünü, seher ve vaktinde kanat çırpan kuşlar gördüm.
Ne anlatsam bilmem ki yanlışlar gördüm.
Yanlışlara kahkaha atanlar gördüm.
Hayat ne tuhaf değil mi?
Sevgiler gördüm üç kuruşa satılan.
Sevgiler gördüm yalana kurban edilen,
Sevgiler gördüm ihanete çemberinden arkadan yaralı yürek kanatan,
Sevgiler gördüm can uğruna can koyan,
Sevgiler gördüm soysuzluğun elinde yağmalanan.
Sen gibi kış gördüm kar beyazı duş..
Bahar gördüm rengarenk yedi veren.
Ve son bahar, işte bak bir ağacın dalına asılı iki yaprak gibi sallanıyor bütün umutlar.
Bazen diyorum bir doru gibi aslında tırmanmak gerek dağların zirvesine,
Bir şahin olup kanatları kapatarak düşmek gerek uçurumların en derinine,
Yok, yok bir kartal gibi deryaların ufuk çizgisine yol almak gerek.
Ve Gök yüzün ağlasın ardın sıra.
Güneş yas tutsun elifce kelamından can uğruna.
Bazen diyorum dilsiz acıların çığlıklara eyvallah etmeden bir damla şebnem olmak gerek, akmak gül dalından toprağa doğru..
Şiir Kamil Üci