Derin düşünceler içerisinde
Bir bayramın arafesşndeyim yine
Yanlızlığım beni idam sehpasına çekiyor
Hangi yana baksam özlemlerimi
öldürüyorum
Oysa yaşamaktır bayramın coşkusunu
Bir güzelin bakışlarında Mapus kalırken
Talan edilmiş duygularımı
dağınık bırakıyorum
Hiç bir nefes tad vermiyor canıma
Uykularım almış başını firarda
Bakışlarım boş ve anlamsız görünsede
Yüreğimdeki savaşın kimseler
farkında değil
Asılıyorum sevdiklerim tarafından
hiç acımadan
Ve hesaba katılmamış günahlarımın
vebalini çekiyorum
Ahali dalmış hayatın çarkına
kim kime dım dıma iken
Vuruluyor umutlarım sokak ortasında
Söylenen kelamlar soğuk namludan
daha merhametsiz
Her biri anlımın ve yüreğimin
orta yerine nişan alıyor
Ölümlerden ölüm beğenmeyen bedenim
Soluklarını bir sonraki namluya saklıyor
Üç evlat düşüyor yüreğimin
aklımın her yanına
İşkal edilmiş bedenim ayakta
durmaya mecal bulamazken
Üç evlat ruhumu bedenimden
ayırıyor hasretleriyle
Ölümle yaşamak arasında
beynim mekik dokurken
Hasretleri onlara olan sevgim
Her şeyi bertaraf ediyor
Naralarımı sağır sultanlar duydu
Lakin onlar hiç duymamazlıktan
geliyorlar
Nefes ey nefes
Onlar olmadan senin bu bedene
hayat vermem boş
Sokaklar boş dünyam boş
Geride kalan Yanlızlığım
Söz söylemeye mecal kalmaz iken
Bir iki kelamlık söze hasret gitmek
ne garip
Ne garip kendi ellerimle mezarımı
kazmam
Hayata dair yaşamak varken
ölümü özlemek ölümün
yolunu gözlemek
Cürmüm durduğum yeri yakıyor
Alev evlatlarım oluyor
yanan ben oluyorum
Sakladım yüreğimde
bir Bayram arafesini daha
Yitik yanlarımı uçurumlardan
aşağı saldım
Yüreğimin her yanımı dikenlerle
donatım
Her yüreğe kapatım kapıları
Sadece evlâtlarıma yer kaldı
Sadece onlar yaşamaya başladı orada
Can için evlat için yaşamaya
direnirken
Evlatlarım tarafından vurulacağımı
hiç hesaba katmadım
İşte bir Bayram arefesinde daha
Vuruldum üç evlat tarafından