Yine mi yağmurda ıslanmaktan korkuyorsun,
Benim göz yaşlarımdan sana zarar gelmez.
Yürümüyorsun,ayaklarım çamur olacak diyorsun,
Ben sen gideli,yüreğime beton döktüm,be sevgili.
Şimdi yürüsen yüreğimin üstünde,ayakların kirlenmez.

Gök gürültüsü bölmüştü,ayak seslerini ve takırtısını,
Gidişin soğuktu,cesaretimi giymemiştim üzerime.
Beni savunmasız koydu,kulaklarımı sağır etti,öfkemin fısıltısı,
Bağrıma basmak için,buz taneleri yığdım ellerime,
Yanıyordum,tatil yapıyordum,vicdanımın cehenneminde,
Sadece senin nefesin söndürecekti,nefesime merhaba dediğinde.

Zannetme ki sen olmasaydın ben öğrenmeyecektim ağlamayı,
Ben göz yaşlarım ile temizliyorum,kalbimin tozunu ve de kirini.
Tebessümü sıcak kadın,söyle,ne zaman öğrendin soğuk olmayı?
Yaşıyorsam sebebi sensin diyordun,işkal ederken gözlerimi.

Yalancı seni,

Öyle boş bıraktın ki gönlümü,derin boşlukları doldurmak için,
Bilir misin ? vagif kaç akşamdan kalma gönüllere seyyah oldu.
Mutlu mu oldu? hayır,böyle olması gerekmiyordu,
Ama ateşin sönmemesi için,bir çırada yanması gerekiyordu,
Dediğim gibi,sensizlik soğuktu,tüm benliği ile üşüyordu.

Vagif Seyyah Hüseynov