BEBEKLERDE BİR GÜN ÖLÜR.....
Varoluşumun kaçıncı yılındaydım...
içimden sızan bir acı iliklerime doğru akarken...
o nehrin yağmurla birleştiği yerde.....
acılarımı dindirdiğine inandığım...
gecenin vahameti üzerimdeyken...
karanlığın titrek sesini ensemde hissettiğimde..
düşlerimi hep süsliyen bir çocukça haykırıştı belleğimde...
öyle dalmışımki geleceğe doğru..
bir gün büyük biri gibiydi içimdeki yaşam gözlerimde...
ağlamaya hiç zamanım olmadı buyurken biri gibi..
küçük ellerinim tutamadığı hayatın ağırlığndaki yükü...
kaldırımlar kocamandı evlerde....yollara dizilmiş çocuklarla oynayışım..
zamana öyle sarmaş dolaşımki çocukça belleğimle..
geceleri tren seslerinin uyandırdığı o garda dedemi bekleşim...
geldi diyerek uyandığım ,sonra koştuğum o sahil kumluklar....
bir gün bilemezdimki herkes gibi benim sevdiklerimde ....birer,birer...
ah acımasız dünya deyişim çocukçaydı....
çocukçaydı ağlayışım birinin ardından gelmiyecek diye..
ellerimi dedemin bırakışı gözlerime soğukça bakışıydı son kez...
çocuk gibi oldu yüreğim birden...
çocukluk ne zormuş kaybettiklerinde...içindeki boşluğa yalnız bakışındaki ahenk..
bir gün yine bir gün çocukça olmak yaşamaya .....
çocukken yaşlanmaya giden bir yol uzanınca ....
hayat benliğimin içindekinleri okudu....
benim genlerimi yarınlara taşıycak geçmişteki gücüm çocukluğum...
öyle özüne indimki çocukça yaşananların..
her insan gibi bir gün ççocukça düşünmek ..
ve çocuk olarak ölmek....büyümeden bir gün ...
varoluş gerçeğini anımsadım..çocukça benliğimle..
bebeklerde bir gün ölür..öz deyişim gerçeğindeyken ...
doğmak ve ölmek çocuk olsanda.....
çocukça çocukça...düşünmeye..
ve çocukça ölmeye
burhanettin yazici..