Suskundu adam...
Öylece izliyordu kaderin ona sunduklarını...
Gülümsemesine sığdırmaya çalışıyordu hayallerini...


Kaçamıyordu ne geçmişinden ne kendinden...
Hiç yaşanmamış olmayı çok isterdi ya da sil baştan yaşamayı...
Sindiremiyordu uğradığı haksızlıklarını..
Öfkesinden duvarları vardı,sevgiye aç,kimsesiz bir çocuk gibiydi...


Baştan yazılmıştı kaderi ona göre,sığmalıydı kalıplarının içine,
Varlığının sebebi yarada/nı na bağlılığından dı nefes alması...


Aşkın ,sevginin karanlığında kaybolmuştu en çok mutlu olmayı istediği anda,
Güvenmiyordu şimdi kimselere...
Kime inansa en çok o kanatmıştı dizlerini,
Kime güvense en çok o çalıp gitmişti hayallerini...


Baştan yazılmıştı kaderi ona göre,sığmalıydı kalıplarının içine,
Siyahla beyaz gibiydi yaşamı,grilerden umut bekler olmuştu...


Kırılmıştı,dökülmüştü öfke nöbetleri geçirdiği olmuştu,
Öfkesinden çıldırmamak için sığınırken yarada/na,
Bazen dua olmuştu dillerde ,bazen duacı olmuştu sevdiklerine...


Hangi ruhta nefes alsa eksik kalmıştı ,
Ya hapsetmeye çalışmıştı ,ya hapsolmuştu bedenlerde...