Dalgalarında hayata kafa tuttuğum denizlerde kaldı
Son dermanım.
Şarkılar söyleyip dans ettiğim martılarda kaldı
Son çığlığım
Gözlerinden kan,
Dillerinden dert damlayan güvercinlerimin yarasını saramadığım da
Kesildi can damarım.





Ve yine her zaman ki gibi duymadın feryadımı.
Kendi doğrularında diretirken
Kaç doğruyu yanlışa kurban verdiğini
Boynunda ki vebali
Bilmedin
Duymadın
Görmedin
Yargılamakla öylesine meşguldün ki.





Belki gelecek meçhul, mazi acı
Mazinin yağmurları yıktı geleceğin bilinmezliğini
Gelecek artık gökyüzünün karaya çaldığı bir deniz
Uçsuz, bucaksız
Ve sen o denizde kaybolanlardan habersiz
Hırslı ve bir o kadar da umarsız
Çamura bulanmakla öyle meşguldün ki.






Bedenim artık acıya duyarsız
Avuçlarımda can çekişirken güvercinler
Yüreğim dermansız.
Lal olmuş diller kalemi kırdı
Şiirler suskun

Bir elim toprak
Bir elim gözyaşı
Bir yanım düne yakın
Bir yanım yarına uzak
Bir tek umut dalı kalmadı ki gölgesine saklanacak.






Şimdi sen duymadan gidiyorum
Sana yakın kendime uzak
Bilmiyorum mazi affeder mi ?
Yarınlar ağlar mı ?
Umutlar güler mi ?
Toprak,
Bu kadar acıyı temizler mi?