Araf gibidir bazen hayat
Geçmiş ile geleceğin arasına sıkışır kalırsın
Sırat köprüsü gibi
Adım atsan, cehenneme düşecek
Yerinde saysan tükenecek sanırsın


Mahpusluk gibi
Yarınlar özgürlüktür, akışında kaybolmaktan korkarsın
Zindanında kalsan, esaret çürütecektir ruhunu
Bile bile demir parmaklıklara sığınırsın.



Her geçen gün, zaman bir çizgi bırakır yüzüne
Ve her gün birer kar tanesi, saçının her bir teline
Aynaya baktığında her birini görmezden gelirsin



Tek bir hamle yetecektir, yeniden yürüyebilmek için
Düşmekten korkar
Bir ömrü tekerlekli sandalyeye mahkum eder
Göz göre göre hayalleri korkulara kurban verirsin.



Gitmek vaktidir belki
Vakit biçmeden
Ardına bakmadan
Hesap yapmadan
Suyun akışına kapılma vaktidir.




Anılara pranga vura vura
Geçmişin izlerine basa basa
Geçmişinde bırakanları asıp dar ağacına
Söve söve bir tekme atmak gerek taburasına


Yanmaksa yanmak
Gelmişini, geçmişini yakmaksa yakmak
Düşe kalka kaderi sil baştan yazmak vaktidir şimdi


Haydi gözlerim, topla tüm hüzünlerini
Ve yüreğinde ki tüm hançerleri
Gitme vaktidir şimdi
Gitme vakti...