vitrinlik hayatlar yaşıyoruz.



kolu kırık manken gibi yüzünde sırıtma eksilmeyen
içi donuk yüzlerimiz
başkaları için giydirilen vücutlar
desinler için sözlenen sözleri
kulak ardı eden yapımızda yok
temelimiz çürük vesselam
çamurdan doğduk
çamur gibi yaşadık vıcık vıcık.




gidecek yerimiz olmadığından değil
bazılarımız alışmış poh pohlanmaya
bir an ’evet’ bir an sökülse apoletleri
dımdızlak kalacak ortalıkta
o yüzden yapışıyor hep başkalarının kuyruğuna
en çok yalnızlıktan korkuyor
gerçeklerle yüzleşmek zor ne de olsa
tutuyor birinin elini
ilk tekmeyi yiyene kadar böğrüne
sonra susuyor
susmak asalettenmiş diyorlar
susarak da konuşulurmuş
karşımızdaki duymadıktan soınra
konuş da dur sabaha..




dün
kuru bir akşam düşüyor yüreğimin ortasına
halbuki nemliydi her akşamdan sonra gelen gece
ne eksem büyürdü
toprağımda vardı bereket
bereketliydim acılara
gül ektiğim yerden yonca biterdi
hep üç yapraklı
şimdi kuru esen korku rüzgarları
yeşil olan ne varsa söküyor toprağımdan
çöldeyim.




şans dediğim
bir gemi güvertesinden düştüğünde
ayağında ıslak ayakkabılarla sahile vurmaktı
ve ölmekten utanmamak çocukca
gazetelere manşet manşet acıma ekilirdi
ve acıyan gözlerle sessizce biçilirdi
üç günlük ömürdü unutmaya çalışmak
ve öyle kolay unuturduk ki
duble duble yollardan
duble duble gelen şehitlerimiz gibi
Vatan bölünmezdi
bağırır çığırırdık meydanlarda
sonra sus pus evimize dönerdik
ateşin evimize düşmediğine şükrederek
yüreğimizde bir avuç gelmeyen bir şeyler
Allaha havale ederdik
ne çok havalemiz vardı üstümüze yapışan
kimi adresini bulurdu
kimisi havada asılı tüterdi burnumuzda
başımız göğe dönük
vaktin beşini okurduk
ve hep beklerdik
alışkındık beklemeye
şükrederdik
alışkındık şükretmeye öyle öğretmişlerdi
vitrinlik yaşıyorduk ya zaten hayatı.




kusursuzduk biz
hep başkaları suçluydu
sitemden duvarlar örerdik dilimiz mala
çimentosu yüreğimiz
ısındıkça çatlardık
sabır taşı değildik ne de olsa
sızardık ince ince başka yüreklere
desinler için severdik
ve ayrılınca
desinler için ağlardık göstermelik timsah gözyaşlarıyla
çünkü biz hep haklıydık
karşımızdakinin hakkı
bizim haksızlığımızın timsaliydi
yani vitrine yakışmayan kir
tükürükler saçarak temizlerdik..



vitrinlik hayatlar yaşıyorduk ne de olsa
biz hep güzeldik
biz hep özeldik..




Ayvazım DENİZ