Yalnızlığım, içimde kıvrılan bir ateş
Sevdamı aşkımı kilitleyen kelepçe
Gönlümün çaresizliklerine birer eş
Sessizce etrafımı saran kara pençe
Yalnızlığım, sırtımda kıvranan bir bıçak
Gözlerimden gözlerini unutturan şey
Aklımı kalbimi isabet alan mızrak
Korktuğum da seni unutturacak her şey
Yalnızlığım, rıhtımı arayan bir gemi
Mürettebatsız tek başına kalan kaptan
Çığlıklara boğulsam kim duyar sesimi
Yok geride naciz bedenimi arayan
Yalnızlığım, kalbimde iz bırakan yara
Her dem ruhumu çepeçevre saran acı
Divanelik, avare bedenimden yana
Ulu vuslatı aratan kara bir sancı
Yalnızlığım, hayalime kurulan pusu
Ümitlerime saplanacak zehirli ok
Bitirecek artık içimdeki umutu
İçimdeki bu dertlere artık derman yok
Yalnızlığım, gözlerimde kara bir bulut
Başka bir bulut çarpsa içini dökecek
Şu yalnızlığı elindeyse bir an unut
Yoksa, dünyayla arama duvar örecek

MEHMET AKİF BOZKURT