benimkisi bir oyundu sadece ebe olduğum gönül bahçemde
hep kovaladım durdum aşkı
o benden kaçtıkça ellerim titredi yakalayamamanın pervasızlığından
kırıldım
kuru bir dal gibi
ve hep gelecek bahara açık gitti gözlerim..




ve şimdi
’sen’
dağların rüzgarlarında üşüyen adam
her gönül evine serbestçe girebileceğini düşünecek kadar
aymaz gönül hırsızı
elim sende oynununa alışkın ellerinle
hür ellerime uzanma
özgürlük benliğime işlemiş
yakalasan da uçarım nasılsa
alışkınım kırık kanatlarla en yakın yamaca tutunmaya
ve bir atmacanın ölümcül gagasından kaçmaya.





seni mahsun bırakmak olmadı hiç bir düşüm
ya da elin boş göndermek asaletime sığmadı
al götür giderken kırık dökük anıları
şu kenarda boynu bükün duran tatlı kelimelerin için
endişelenme
değerli bir antika gibi saklarım onları bir çekmecede
benden sonra mirasım kalır sana
ama şimdi al git küskün gözlerini gözlerimden
sinir harbine çevirdiğin her cümle
mağlup oldu gör işte
Allahın emri peygamberimizin kavlince
ayrılığı istiyorum kendime.






Şiirimi güne taşıyan seçki kuruluna ve okuyup yorumlayan tüm arkadaşlara gönülden teşekkür ederim.



Ayvazım DENİZ