Ayaklarımın otobüs basamaklarıyla birleştiği garlarda
Hep bir yitirilmişlik olmuştur ardımda

O yüzden ben sinemde sakladığım bütün ümitlerimi
Bit pazarında eski bir tezgahta bıraktım

Şimdilerde bıkkın bir ruhun yorgun bedeniyim sadece
Duygularım çekilmiş
Hislerim hiç olmuş
Bütün yaşamışlıklarım kefensiz yatıyor
Mazim ile beraber
Sahipsiz mezarlıklarda

Kafamı gömdüm karanlığın edasına
Yanlızca kızıl kıyametler üretiyor aklım
Rüyalarım bile yitirmiş iyi niyet şevkini
Her defasında kâbüslarla uyandırıyor gözlerimi

Hafızamda tek taze kalan
Otobüste uyur gibi iken
Muavin çocuğun varmı yanında gelmeyen diye çıkan narin sesi

Birde sen kaldın hep gönlümün köşkünde
Gözlerini yüreğime bağladığım
Gül yüzlü kadın

Sen kaldın nadirde olsa kısa kurduğum güzel düşlerimde
Elle ele gezen aşkıklara her defasında dalan gözlerimde


M,Kılıçel