Bu akşam şehirler yalnız ürkek kadınlar gibi
Kısır düşlerin ortasına sıkışan yüksek ökçeli acılar depreşir
Acıların sardığı yumak gibi düğüm düğüm
Her köşe başına sinmiş eşgali meçhul
Aynı kaderin örttüğü yüksek ökçeli kadınların hüznü süzülür bu gece


Sora şiirler toprağa karışır her ölümün ardından
Ademin elma bahçeleri talan edilir
Geceye karışır topuk sesleri ardından bulutlanır kadının gözleri
Küçük hayatların büyük acılarına tanık olur şiirler


Aksine yalnızlık kendi ölümüne tanık olur her şiirde
Şiirler kadın kokulu gece gibi süzülür
Yüksek ökçeli yalnızlıklar eşgali meçhül vedaların ağırlığında ezilir
Korkuları vardı kadının yalnızlığa kayıtlı anılar gibi dipsiz
Unutulmuşluğun altında ezildi gençliği kırılırken yüksek ökçeleri kadının geçmişe dair


Sıradışı hayatın külleri tutuşu baharı beklerken kadın
Adını çoktan unutan annesi ağladı
Küçük hayatların büyük acılarıydı avuçlarından kayıp giden zamana dair
Belkide suskunluğu bu yüzdendi
Bir avuç kırçiçeği ile bir avuç hüzün yer değiştirdiğinden beri...
Acıları hep kanayan yara olarak kalacaktı


Mahmudiye Düzkaya