Sırf kimseler kırılmasın incinmesin diye,sessiz çığlıklar kopar içinde.

Sırf birileri üzülmesin kırılmasın diye usulca sessizce göz yaşını akıtırsın yüreğine

Kimseler uyanmadan bir fırtına misali atarsın kendini boş kaldırımlara.

Sırf kimseler duymasın,bilmesin,üzülmesin diye

Sessizliğe feda ettiğin sözleri bir bir asarsın darağacına

Tamam dersin kabulümdür sessizlik

Ama bir türlü haksızlığı kendine kabul ettiremezsin

Sessizliğin içinde ki sesi dinler ve bir süre sonra kendi kabuğuna çekilirsin

Sustukça kanarsın,

Kanadıkça anlarsın ki ne seni anlayacak nede onu anlatacak hiç bir kelime bulamazsın

Tamam dersin artık bitti senden bi haberim.

Artık onun için ağlayan gözler tanımıyor.

O kulaklarını mest eden ses yabancı

Bir sevgi vardı yürekte kıpır kıpır olan,artık hüzün yüklü

Acı dersin bu sevgiye saygısızlık olur mu

Sonra bunun başka tarifi yok deyip kabullenirsin yaşadıklarını

Sonra acımasızca katlettiğin aşkı

son kez akıttığın gözyaşlarıyla yıkayıp kefenliyorsun bir ömür suskunluğa

İçinde bin ah larla defneder sin sonsuz yalnızlığa

Hayata dair hiçbir şaşalı süslü şeyler seni etkilemez

Seni seviyorum kelimesine bile bir tebessüm edip geçersin

Biri çıkıp Aşk nedir dese

Kan dolu gözler,

uykusuz geçen geceler ,

boğazında düğümlü kalan kelimeler ve yıkılan bir sürü hayaller dersin