VEYSEL
Toprağın bağrını sevgiyle yardı,
Aşkın bahçesinde, gül oldu Veysel.
Sazını gönlünün derdiyle sardı,
Yürek perdesinde, tel oldu Veysel.

Yedisinde gözlerine ağladı,
Işığını ak gönlüne bağladı,
Kızılırmak gibi aktı, çağladı,
Mecnun’un çölünde sel oldu Veysel.

Sırrını anladı insan özünün,
Gücünü gösterdi gönül gözünün,
Anlamına ermek gerek sözünün,
Ârif meclisinde dil oldu Veysel.

Dört mevsimde her iklimde gezerek,
Yedi rengi imbiğinden süzerek,
Arı gibi bin bir çiçek gezerek,
Dostluk peteğinde bal oldu Veysel.

Gül dalında derdi, gamı dinledi,
Lâle sümbül sinesinde inledi,
Ruhsâti’yi, Minhâcı’yı anladı,
Ozan çınarında dal oldu Veysel.

Ezeli ervahta kader yazıldı,
Felek vurdu, hücreleri bozuldu,
Yokluk ile her zerresi kazıldı,
Edep dağlarında yol oldu Veysel.

Doğruluğun hırkasını giyerek,
Ne severse, Rabbi için severek,
Allah birdir, hak Muhammed diyerek,
Rahman nazarında kul oldu Veysel.
Metin HANLIOGLU