Ne kar var nede yağmur bu mevsimde
Ne soğuk var nede güneş bu mevsimde
Acıların kendilerine buldukları bir yol var sadece
Kederleri hatırlatan bir müzik uzaktan kulağıma doğru
Geçliğimin bittiği bir yolun izi var bu mevsimde
Yalnızlığın pençesi ısıtıyor beni
Almış beni kucağına oğlu gibi bakıyor
Bir anne gibi kucak açıyor bana
Koruyor herşeyden beni
Ellettirmiyor kimseyeye tenimi
Sarmış kollarına sım sıkı
Öyle yakınki kalbi bana
Sanki tek kalpte yaşayan bir vücud
Sanki bakışları aynı iki kardeş
Yada beraberliğin simgesi mi ne?

Ben yalnızlığın oğluyum
Kimsenin istemediği o karanlığın oğluyum ben
Ne ışık ister bu adam
Ne de bir hayat daha
Bırakın ellemeyin onun sessizliğine
Yırtmayın onun küçük uçağını
Yıkmayın üstündeki karanlık duvarları
Kutsaldır yalnızlık yaşanınca
Elletilmeyecek kadar kıymetlidir
Hissedilemeyecek kadar beterdir
Acıların bir deposudur o
Dipsiz kuyudur diplerin en ötesinde
İstenmeyendir
Bilinmek istemeyendir
Görünmeyendir
Ama hep görendir
Hissettiren ama hisstetmeyendir yalnızlık
Tarifi olmayan
Ama tarifsiz bir acının tarifidir yalnızlık
Ve bende hayatımın anlamını bulmuş bir adam
O anlamki karanlığın ta kendisi
İşte bundan ki
Ellemeyin benim dünyama
Yıkmayın…



SELÇUK İLHAN AYDI
SUSKUN SESLER