Bir daha kimseyi sevmeyeceğim seni sevdiğim kadar
Bilirsin yüreğimin iklimleri yer değiştirdi bilirsin de
Suskunluğun taş çatlantır mavi kefenli kız


Ölümün iki kanadına adımız yazıldı boncuk gözlüm
Mahrem sevdalara aşkımız yenildiğinden beri


Bu resmin hikâyesi resamın fırça darbeleri kadar
Tüm mavilikleri ayıkladı gözlerinden
Bakışlarına asıldı kırık cümleler


Sen bana derdin ki gözlerim senin ölümün olacak
Oldu be boncuk gözlüm oldu
Sen bana küstüğünden beri ben şair oldum mavi kefenli kız


O akşam vedanın mendiline oyalanan boncuklar dağıldı biz gibi
Matlaştı mavi ipek atlas gözlerin
Ve hüzün taneleri gibi dağıldı göz yaşların dudaklarıma
Mavi kefen biçti gözlerinde değen kirpiklerin
Taş çatlatan sesizliğine yenik düştü ölüm bile


Haydi yasla başını omzuma derme çatma sevdalar benzemez
Şiirlerin gölgesine yüreğini uzat
Sen bana küstüğünden beri ben şair oldum mavi kefenli kız
Gözlerine astık kırık cümleleri
Yetim cümleler öksüz çocuklar doğurur


Mahmudiye Düzkaya