Dudaklarımda sessiz vedalar biriktirdim
Demir parmaklıklarla örülmüş taş duvarlarda.
Bilmem kaç geceyi yaktım
kac ayrılıktan içtim
Sabahı bile olmayan zifiri aydınlıkta

Dönüşü olmayan bir yolcuyum
Akın kara’ya karıştığı yitik zamanlarda
Ağır kanamalı artık duygular
Merhemi yoktur dikiş tutmaz sancılar

Çay karası gözlerin geceyi aydınlatırken bir mum alevinde
Kimsesiz yolculuklar yapardım
Tabelası bile olmayan kalbindeki yasak kent’e
Şiirler yazardım sana mürekkepten yoksun bir kalemle

Aşk dönümü vuslatlara sarardım hüznümü
Dilsiz cığlıklar yükselirdi kimsesizliğimin kıyılarından
Sabır çiçekleri ekerdim uçurumun kenarlarına
Sahipsiz düşler kurardım
Umudun olmadığı adaletsiz şehirlerde

Artık suskun düşler kuruyorum mahkum yüreğimde
Örselenmiş duygularım şimdi bir ayrılık seferinde
Hani güneş açardı ben gülerken gamzelerimde
Hani gökkuşağıydı ya her şeyin rengi
Sormuyorum artık hiç bir şeyi
Anladım ki siyahmış gökyüzünün bile rengi

Yakamoz şiirler büyüttüm incitilmiş yüreğimin kuytusunda
Dünden kalma vuslatlar biriktirdim bir kapı arkasında
Şimdi hayal kırıkları dolduruyorum avuçlarıma
isimsiz bir mezar taşıyım artık yok olan bir ömrün kıyısında..

BAHATTİN DELİCE

( Şiirime yorumuyla renk katan Volkan Kaya abiye en içten teşekkürlerimle.. )