Ne sana gel! diyebiliyorum
Ne de senden, gidebiliyordum
Ne sana içimdekileri söyleyebiliyorum
Ne de umursamazlığına söylenebiliyordum
Ne sana kaderimin yârınlarını bağlayabiliyorum
Ne de yolunu gözlemekten kendimi alabiliyordum
Ne seni bi gençlik hevesliği ile
Ne de bir tutku gibi sevebiliyordum
Ne de bir sonbaharın kırılan son umutları gibi
Başka yarınları bırakıp yele, sevemiyordum işte,
Sâdece bugünün estiği havası ile
Bir yağmur damlasında bul istiyorum beni
Hafiften yaz yağmuru Sıcaklığında
Teninde nârin ve serin bir nem
Ve saçlarında en güzel incileri kıskandıran kır tonları
Belki gülüşünün sabaha kattığı huzur cemrelerinde
Belki gözlerine süzülen hayellerinin buğulugunda
Belki de, baş ucundan hiç ayrılamayan bulutlarda
Hiç bulunmamış, keşfedilmemiş hayellerde
Sevginin,hiç târife bulanmamış benzetmelerinde
En güzel hislere çalınmış duygular ile sevmek isterdim seni
Öyle sıradan değil, birbirimize bahşedilmiş en güzel mûcize gibi...
Bilmiyorum...
Bu kadar da taşacak hislerimin olduğunu
Ve bi anda bu kadar döküleceğini düşünmüyordum
Gerçekten bunun nasıl böyle olduğunu anlamıyordum
Sözlerin bu kadar bir araya gelip, duygularım ile karmakarışıp
Böylesi bi dehrizliğe sürüklenmesi ve beni de çekmesini..!
Garip ve tuhaf bir durumdu bu
Ama sözler hiçte rahatsız değildi bu durumdan
Ne de yüreğim...
Ve satırlar ki; alabildiğine umutluğa devr-i âlem...
bendeki s e n `den hisliğime dökülenler böyleydi
Bazen, mutluluğun en içine çekiyordu satırlar, yüreğimi
Bazen de sensizliğin en ücrâsına sürgün ediyorlardı....
Ellerim ki şu satırlarda esir düşüp ölmeyi yegliyordu
Sana dokunabilmek, hislerin en güzeliydi çünkü
Sensizlikte seni bulabilmek hayallerin en erişilmeziydi
Böyle işte;
Ne sen
Ne de sensiz...
Ah! Canına yandığım
Aklımda, gönlümde, dilimde
İki kelimenin birinde
Hep bir yerlerdesin işte
Bazen uzak gibi
Bazen yakın gibi

Anlat (ama) maklı
Var (ama) maklı
Kavuş (ama) maklı