Şairim ben.
Yeni doğmuş bebeğin gıdısı gibidir
Bembeyaz düşlerim.
Süt kokusunda
Bir kaç mısra, İmgelerle bezenmiş
Bir kaç da uyak
Hep maviye boyandığım.
Yeri gelmişken bu günlerde
Dur hele;
Önce
Taşı gediğine bir koy/ak.!
Sen’ki,
Bir "baş çalan"sın.
Hayata ve insanlığa fayda değil
Yalnızca acı ve ölüm saçarsın!
Oysa ki
Dünya ve medeniyet yedi renk
Rengarenk
Renk-ahenk!
Çünkü biz Halk’ız!
İnsanlık tarihi boyunca hep vardık,
Varız!
Ölüm dediğin ne ki;
Ömrün koridorunda hep o meçhul basamak.
Hep son ayrılık senfonisidir kalemimde,
Aşk ve yaşamak’sa su gibidir gönlümde.
Katığım ve azığım gibi vefam’la beraber
Ölüm de hiç eksilmedi ki
Heybemde.
Bir de,
Asılan,
Yakılan
Ve kahpece vurulup düşen, ölümsüzleşen
Direngen ve onurlu her isimde
Her dem’de
Pir Sultan da
Bedrettin de
Börklüce’sinde
Ve nice, nicesinde
Ölmez bir ağaç gibi yeniden betimlenir bende
Çiçeğe durur toprağım tohumum.
Binlerce çiçek yeşerir gülan’ım da,
Yiğit kızlarım
Binlerce oğulum.
Bir türlü anlamaz devletlû cellat
Binlerce bedeni öldürür ezersin de;
Bir fikri hiç bir tabuta sığdıramazsın.
Sen
Bu çağda
Bu yapıyla ne daim
Ne de kaim olamazsın.
Yalnız ve yalnızca
Zalim olursun zalim.!
Zaman,
Hep geniş bir sabırla içirir
Çeliğe suyunu
Başına yıkılınca saltanatın sarayın
Anlarsın elbet, sen de anlarsın
Bu devrimci ve kadim Halkın
Ağulardan süzülmüş
Sabırla damıtılmış
Baldan tatlı öfkesini
Huyunu
Suyunu..
İşte tam o an hatırlayacaksın
İhtirasın, kindarlığın ve açgözlülüğün
Tad vermeyecek
Tatlandıramayacak artık
Yılan dilinin pasını.
Aktırdığın gözyaşlarının tuzu
Nafile bir pişmanlıkla yakacak, yakacak
Yakacak kara vicdanın’ın boşluğunu
Anlayacak
Anlayacaksın elbet
Padişah falan değil;
Para’nın,
Kendi hırsının
Ve hastalıklı ruhunun
Eli kanlı piyonu olduğunu.
Yani;
Binlerce mazlumun kanıyla ve canıyla
Deriiin mi derin
Ve kendin kazdın
Tarihin çöplüğündeki
Karanlık kuyunu....

02/03:08:2015