YOLUN DÜŞERSE


kalbimde olup da yanımda olmayanlara
feryadı isyanımdır..



kıl payı geçen zamanlardı,
saatlerin haince kurulduğu yanlarımın
sessizce vurulduğu bir gündü sadece..



yalnızlığın adım adım nefesini hissettirdiği
ve her gece duman duman içimden gidişine tanık olduğum
saklı duygularımın ay’a taşınan karanlığının
tek nedeniydi belkide sessizce gidişin..




kader bu, bana da güler elbet derken
kahkahalarına boğmuştu beni dalga geçercesine
gülümsemekten bile nefret edercesine
kapatmıştım kapılarımı tüm nefretimle suretime..




her neyse artık,
bir pencere kenarına mahkum olmak varmış kaderde
kuşlar arkadaşlarım, yağmur ise gözyaşlarımdı
sevip sevip döndüremediklerimi izlediğim
ve söndüremediklerimi gizlediğim bir aralıktı
aylardan, ocak, şubat, mart derken
öldürücü sıcaklığında, kalbimi zorlayan yazların
gökyüzünden indiğine şahit olurdum
ölüm dahil her şey benimleydi
bir sen yoktun..




ağlasam isyanıma çare olacakmıydı yalnızlığıma
küçük bir serçenin bir damlasımıydı gözyaşlarım
oysa ben binlerce damlasına dayanmak zorunda kaldım
zaman işte alıştırıyor bazen insanı
ya da umut ettiriyor imkansızı
dahası da ölümsüzleştiriyordu sevdasını..




o oraya nasıl girmişti nasıl yerleşmişti
ne tutabiliyordum ne de görebiliyordum
orada olduğuna dair şahitlik bile gösteremezken ben
öylesi keskin bir tavırla sol yanımı hissediyordum
evet oradaydın, ama nerede, nasıl?
sen gitmemişmiydin?




geride kalmanın çok zor olduğunu anladım
beklemenin, ölüme, al beni dercesine
haykırışlarını görüyordum beyaz duvarlarımda
çığıklarını duyuyordum içimdeki sesimin
geç de olsa gel dedikçe, dönmeyeceğini bilmek
ve kalan bir parça umutla ölemediğimi hissetmek
yaşamanın en ağır bedeliydi bana bu dünyada
seni sevmek de bunlardan bir tanesiydi işte..




olsun ben yine de penceremi açıp seni bekliyorum
aralığından bakınıyorum gölgene benzeyenlere
pencereme doğru uçuşan yaprakları toplayıp
hepsine bir isim veriyordum, kimine gel, kimine de,
hadi burdayım, mesajları bırakıyordum
gören duyan olur diye de, geri kalanına da
cancağzımı yazdım, belki bir yaprakla gelir diye..




olur ya hani bir gün yolun düşerse buralara
ben de ömrümü doldurup göç etmişsem bu diyardan
yine dehep aklında kalsın,
seni seven bir kalp var bu gömülü toprakta
belki bir yaprakla gelmedin ama,
en azından bir fidan dikmeyi unutma
sen gel de, nasıl gelirsen gel işte
ne zaman gelirsen gel, yeterki gel bir uğra
ben olmasam bile, havasını solu yaşadığım şehrin
ellerini tut oynayan çocukların
kuşları dinle sessizce, toprağımı kokla
aç penceremi hayal et geçen günlerimi
cennet veya cehennem yoldunda olsam da
yukarıdan bir yerden de olsa
izleyeceğim seni mutlaka..




umut işte böyle bir şey..
belki biraz isyan, belki sitem, belki feryat
ne bileyim belkide bir haykırış
sen ne isim verirsen ver artık farketmez
çünkü benim adım hep sendin bugüne kadar
sen giderken de, ben ölürken de
yaşarken de, ölürken de, öldükten sona bile
sevdiğimle beklemekti gururum…




eğer şimdi okuyorsan bu satırlarımı
şükürler olsun ki gelmişsidir demek
şükürler olsun ki kavuşmuşumdur sana
sayfalarımın biraz kirli olduğuna bakma ne olur
biraz göz yaşı damlattım senin için
üzüldüğüm için değil, bugünü umut ettiğim içindi
seni hiç bir zaman kaybetmedigim için
geldiğin günü sevinç gözyaşları ile süsledim
umut işte, giderken bile kaybetmemişim..

yeter ki unutma şu gözleri..
kalbimde olup da yanımda olmayanlara
hediyemdir hepsi..


…Mawish…

YOLUN DÜŞERSE – Mawish Şiirleri