Dalar gider gözlerin boşlukta bir noktaya,
Ürkütmez kirpiğini beyni yoran düşünce,
Dilinde içli gazel dokundurur makta-ya,
Dökülen kelimeler şiire dönüşünce.


Sanki içini okur gökyüzünde yıldızlar,
Eşlik edercesine uzaktan gözlerine,
Şimşeklere saklanan hep parlayan bal kızlar,
İlham kaynağı olur dökülen sözlerine.


Çaresizliği dokur adeta kilim gibi,
Dermansız derdi ile savaşsa neye yarar,
Çukurun içindeyken görünmez olur dibi,
Döküldükçe manalar elbet vermeli karar.


Yüreğinin sesini dinledikçe uslanır,
İpin ucunu salmaz ilmeğe düğüm atar,
Sanki ılık yağmurda inadına ıslanır,
İmalı sözlerine yazdıkça mana katar.


Yalnızlıkta da olsa kaleminden güç alır,
Dertleşerek konuşur cevap vermese bile,
Bilir ki yazdıkları akıllarda hep kalır,
Döküldükçe gerçekler dokunacaktır dile.


Nesrin Önem Demir
01 08 2015