Umut, ruhun en yoksul zamanlarında,
Yaylı çalgılar orkestrasıdır,
Hayata bağlayan...
Ya da fırtınalı bir döneminde insanın,
Sakin bir denizdir, limanı olan.

Bazen bir sıcak ekmeğin kokusunda gizlenir,
Bazen de kaçak bir çayın buğusunda,
İçinize kadar dolarken hüzün.

Umut doğurur, hüzünle yoğrulan her gece,
Yağmur olup yağarken ruha,
Ve bazen de sinsice.

Etkisiz eleman kaldığında,
Hayatın basamaklarında yol alırken,
Yükseltir seni semaya doğru.
Yıkar köpüklü suyla,
İçinde biriken çaresizlikleri.

Umut, dar ağacına giderken bile
Gülmektir zafere olan inancınla,
Ki vuku buldu İranlı Kürdün,
İçi gülen gözlerinde.

Göç yollarında bir avuç topraktır
Şiirin mısralarına gizlenen,
Ve de toprağın sıcaklığına...

Her mevsim başka bir umut taşır yürek.
Mülteci çadırlarında örneğin,
Bahara ulaşma umudu vardır,
Üşüyen parmaklarında çocuğun.

Umut Diyarbekir zindanında ölme isteğidir bazen
Ya da Metris’in önünde vuslattır sevgiliyle.
Serseri mermiler altında bile
Uzanmaktır yarına.

Umut, barış kokusudur.
Sularını akıtmasıdır Dicle’nin Çukurova’ya
Ya da Cudi’yle Torosların sarılması birbirine.
Kadim iki toprağın;
Anadolu ile Mezopotamya’nın
Kucaklaşmasıdır umut.

Ezelidir;
Asilliği de öncesizliğindendir.
O yüzden güneş her gün,
Yeni bir umut doğurur,
Acı ruhları örselerken.

Ruha gece gibi çökerken umutsuzluk,
Sevgilinin gözlerinde aşktır.
Ve dudağında kardelen...

Bütün yollar umuda akar aslında
Kimi zaman darağacından uzanır yola
Kimi zaman da küçük bir çocuğun gözlerinden...
Çünkü son notası olmayan bir ezgidir umut.