İnsan özleyince hırçınlaşıyor
Hırçınlaşınca kırılıyor
kırılınca dargınlaşıyor
dargınlaştıkça
yedi iklim zemheriye dönüveriyor...

Şiirler boyu düşük yapıyorum ben
yüreğimde büyüttüğüm her çiçeği koparıyorsun kökünden
ve jilet yapılıyor tarihi gemiler
atlayıp gidemiyorum bu şehirden...

İnsan ölünce soğuyor
soğudukça
aklını kurtlar kemiriyor
uluyan
havlayan
hırlayan...

Ben dün kendimi azat ettim Azelya

Ben gözlerini şiirden zannetmişim.
Sen
zannımı affet...

Ben ellerini anneminkiler saymıştım
sen saydığım herşeyi
affet...

Önce kendime
Sonra kendime
Bir daha kendime
Esselamu aleyküm

Önce sana
Sonra sana
Bir daha sana
Elveda Azelya...

Çocuklardan başlayacak öldürmeye insanlık
ve son çocuk öldüğünde
sûru üfleyecek İsrafil

El Azelya kül Azelya küs Azelya
üç çiçekten birini sen ezdin
içimdeki çocuğu sen öldürdün

Kıyametim
kıyametin hayrolsun Azelya
Her aşk kıyameti kadar gerçektir
helal olsun Azelya...