huyun suyunda boğulsun senin hemi
şu perişan halimiz mi bak o senin eserin işte
övünebilirsin kan gölüne çevirdin ya alemi
sığınacak bir liman baş koyacak bir diz ararsın inşallah
elime geçsen de lime lime etsem etlerini
yine de içim soğumaz
her sokakta sen varsın ağa babaların emriyle
dolaşıp da senden bir iz aradım yüzüne tükürmeye
nefretimi o kirli yüzüne kusmaya böğürtüyle

önce inanmadım çimdikledim etlerimi
sonra uykudaymış gibi uyanmak da istemedim
bu kahpeliğin düşünden
iblis gözlerinin o sinsi mi sinsi gülüşünden
kopmak istedim bir an
öfkem şahikasına öyle bir çıktı ki birden
sancılarım var
evlatları göz önünde öldürülmüş bir babanın acısı kadar

hani ya kan gözlerine dolar gibi
tırnaklar bir bir sökülürken etinden
hani paramparça olur ya yürek
etlerin ayrılarak bölünürken üstünden
hani evladın feryat figan da kalır ya düşerken
kin’lenmiştim canilerin hak ettiği ölümü verecek kadar
o masum gençler bir kahpenin bombasıyla parçalanırken

melek gibi çocuklardı hain olmayı bilmediler
şimdi yoklukların da tükendim var olduğumu düşünmeden
ne istedin iblis o insanlardan
yoldan izden çıkarttıkların sana yetmedi mi
tam ciğerimizin orta yerinden vurdun bizleri neden
sen kana hiç doyamaz mısın hiç vicdan da mı yok sende
öyle bir kötü durumdayım ki şimdi
söndü gitti içimde ki bahar
size kin ve nefret kusuyorum hiç durmadan
seni o ağababalarını akıttıkları kanın içinde boğacak kadar…




(20.07.2015) AZAP…