SENDE GÜLÜMSE



bazen hayat gülümser..
işte o anı kaçırma.. sende gülümse..

sıcak bir temmuz akşamıydı
oldukça soğuk geçen bir kışın ardından
kızgın mı kızgın bir yazın gecesiydim
kavurgan güneşlerin esintileri
gece yarısına kadar etkisini gösterirken
içimde boğulan yılların buharlaşması için
ettiğim duaların haddi hesabı olmazdı
yine sen gelirdin aklıma
yine sen dokunurdun hayat ağacıma
kırılan dallarımın ve düşen yapraklarımın
dokunulmaz düşleriydi ardıma koyduklarım
suskundum hayatın çaresizliğine
durgundum belki saatlerin geçkinliğinde
hani gülümsediğin bir an vardı ya bana
kırgındım belki o tebessümlerine
çünkü sen bana güldüğün andan itibaren
ne yazlarım yaz gibi sıcaktı
ne de kışlarım buz gibi serin geçerdi
birbirini özleyen iki mevsim gibiydi
bir o kadar da sessizdi zamanın işleyişi
onlar benim, görülmeyen düşlerimdi
yaşayamadığım ve sırtımı dönüp gittiğim
şu an görmediğim gözlerimdi
evet hayat bazen gülümserdi insana
ve hatta gülümsemişti bana seninle
ama dönüp gitmiştim şu kör gözlerimle
bir gün sana da gülerse eğer
beni bırak boş ver,.. sende gülümse..





kırıp dökülenlerin ve
vazgeçilenlerin vazgeçilmez ağrısının
şiddetine dayananılması gibisi yoktu
en şiddetli karın ağrısından tut
kalp yetmezliği sendromu gibi
en umutsuz günlere taşıyordu sırtımda
nedenini bildiğim ağrılarla
yaşamasını öğreniyordmn sol tarafımda
hani belki yeniden gelir
yeniden güler, gülümser der, susardım
belkide en çok sebebi yoruyordu insanı
bilipte susmak, ya da
dilini yutmuş gibi konuşamamak
en çok susuturulmak acıtıyordu içimi
treni kaçırmıştım artık
her gün aynı durakta durmak ve
aynı yöne gidecekmiş gibi beklemek
umutsuz olsa bile, ne çare işte
belkilerle avutuyordum kendimi
belkilerle susuturuyordum kalbimi
işte bu yüzden beni bekleme
susmamak için.. sen de gülümse..





son gülümseyeşinin ardından
tam üçyüz atmış beş gün geçtmişti
bir ömürmüş gibi geçen mevsimlerin
hesabını yazmıştım defterime
belki de gün gün
satır satır gülücük çiziyordum içine
yazılan şiirler ve
isyankar cümleler de vardı elbet
yazıyordum işte saatler düşene dek
diz boyu uykusuzluk cabasıydı zaten
kusursuz bir düşman gibiydi yıllar
koşulsuz bir umut gibiydi avuntular
sorunsuz gibi gözükse de yaşadığım şehir
aslında tam bir ada gibi
sırılsıklamdı çevresi
yolların ardında bir sırdı
gecenin ardında karanlıkı gözleri
aklıma geliyor da bazen gülümserken
söylediği o güzel sözleri
kaçırdığım bakışlarımla şimdi
öyle özlüyorum ki gülüşlerini
sana da bir gün gülümserse hayat
aç gözlerini..





sanma ki istemezdim seni
sanma ki kurmadım o düşlerini
belki biraz yorgun
belki cesaretimden di hepsi
belki biraz akılsızdım
belki de çok sevmiştim seni
baksana………………..
bu sabah yine seninle
baş başa uyandım…..
hadi aç gözlerini……….

evet hayat bazen gülümser
yarını bugünü düşünme, SENDE GÜLÜMSE..


…Mawish…

SENDE GÜLÜMSE – Mawish Şiirleri