Uzun zamandır anlam veremiyorum kendime
Sanki benden başka birisi daha var ben de.
Habire bana oyunlar oynuyor,
Hesaplar yapıyor,
Sonra müdahale edince zırlıyor.
Ne zaman kendimle hesaplaştığım
Yalnız oturumlarım da,
Hiç haber etmeden usulca taburemi kaydırıyor
Tepe taklak geliyorum.
Geceleri çizdiğim mutluluk vesikalarıma
Şekilsiz sakal bıyık karalıyor
Ertesi gün tanıyamıyorum kendimi
Bu ben değilim diyorum.
Sonra tekrar alıyorum kalemi elime
Yuvarlak bir dünyanın için de yuvarlandığım
Bir köşeye oturtuyorum kendimi.
Etrafıma baktığım zaman,
O kadar dağınık parça var ki, toplayamadığım.
Ortaya kendimi aldığım da,
İşe yaramaz bir dişli gibi hissediyorum kendimi.
Ne devir tutuyor,
Ne devran dönüyor.
Uyuduğum anlarda keskin bir usturayla çarkını biliyor,
Sonra gözlerimi açtığımda şırlanmış yüzüyle işmar ediyor bana.
Açamıyorum bir türlü gözlerimi alıyor,
içimde hiç tanımadığım birisi var.
Tanıdığım insanlar gittikçe yabancılaşıyor.
Yakından sevdiklerim ise yanımdayken yabanileşiyor.
Anlam veremiyorum.
Aslına bakarsan,
Bazen hayat kendi işini kendi görüyor.
Sonra diyorlar ki; herşeye rağmen yüzün gülebiliyor,
Nasıl başıyorsun bunu?
Yine içimdeki o esrarengiz ses, sesleniyor bana.
Bakma sen benim parçalı bulutlu hallerime.
Gürültülü bir şekilde sağnak sağnak
Yağıyorum her gece...

Selahaddin TEKİN