Bir an sanırım bu sefer gidiyorum dedim,
Ama ne bavulum hazırdı ne de hayallerim.
İcazetsiz soğuk vücudumu öyle sarsmıştı ki,
Kırılıyor sandım önce,beyaz kanatlarım.

Ambulans gelsin dediler,
Yok dedim gerek yok ihtişama,
Samimiyiz bana yamuk yapmaz geceler,
Ağrılarım halay çekiyordu,
Vardığımız da hastane avlusuna.
Zaten mahcup oldum,
Diğer hasta insanlar ile karşılaştığımda.

Ah o nöbetçi hemşireler,
Çok hem de acayip güzeldiler,
Ağrı falan kalmadı,
Çünkü yüzüme tebessüm ettiler.

Bende böyleyim işte,
Tam kadın gördüm mü ?
Hasta olmayı bile beceremiyorum.

Mahrem bölgemde iğneyi yedim,
Aklıma gelmedi,
Bir fotoğraf çektiremedim,
Diğerleri gibi kendimi reklam ederdim.

Hemşireler ’selfie’ye meraklı idiler,
Amma ve lakin ısrar etmedim.
Benle çok ilgilendiler,
Bununla da yetindim.

Bir serum taktılar kırk dakika sürdü,
Annem ise,
Bir daha ’kola’ içmek yok diye fırça çekiyordu
Ne ’kola’ düşmanlığı imiş arkadaş,dedim,
Damlara bakarak,zaman da geçmiyordu.

Her ne ise sabah döndük hastaneden,
Söz,gece vakti bir daha futbol oynamaya gitmem.
Yani söz dediysek şimdilik,
Yoksa bazı dünyevi zevklerden vazgeçemem. :))

’Bir Türkün başına her şey gele bilir,
ama asla kibarlığını ve insanlığını unutmaz’ Vagif Seyyah Hüseynov