İhtilal olur sevda ikliminde,
Bir devir kapanır, son devir açılır kavuşursak..

Öyleyse yangın saatlerine yükleyip tüm hisleri,
Geç kalmış vaziyetleri unutup bir bir,
Yeniden yine sevmeli parmak uçlarından...
-Ben sokak lambalarını saymalıyım,
Sen sevdamıza isim şehir oynatmalısın..

İşte ben kelimeleri bir araya getirebiliyorum sen varken,
Ama cümle kuramıyorum gözlerinin ucunda..
Bir şehir kuruyorsun içimde her sokağı sen,
Ve ben adım attığında nefes oluyorum yarınlarıma.
-Ülküsü kuvvetli bir öykü bizimkisi,
Sevdası kara olanın,
Hasreti sadece vuslat olanın,
Kuş olup uçması gibi..
Öylesi derin öylesi narin..

Ufukta kelebek kanatları görene dek,
Koşmak peşinden..!
Saçlarının tellerinde yakalanmak ilkbahar tufanına,
Ölesiye sevmek avuçlarını...
Gökten düşen her damla da nakşetmek seni tenimin dağarcığına,
Akşam güneşinde tutuşmak alevinden,
Kül olmak sana.
-Hala ilk gün olduğu gibi sevmek,
Tutsak esir ve mutlu.
Umuduna tutundum pamuk ipliğinden,
Pamuk sensin iplik sen...

Bir başka hayatın bir yerlerinde istemiyorum seni,
Bu ömrün her zerresine işle ömrünü..
Yakınları uzaklaştır gerekirse,
Koşalım yorulup sus pus olana dek..
Ya da uzakları yakınlaştır burnumuzun dibine,
Zaten görmüyor sayılırız ikimizde...
-Sevgili..!
Varlığın ruhuma ebedi huzur getirmiştir.
Ondan ola ki,
Ben seni sevdiğimde eksik olandan tüm olana dönüyorum..
Bu mevsim hiç bitmesin diye ettiğim duaları,
Adayıp göğsünün sol yamacına,
Sana bir merhaba öğütlüyorum...
Su içerken ellerini,
Gülerken gözlerini...
Bir ömür seni.
Seviyorum..


’ Bir rüzgar esiyor şimalden, iki yaprak öpüşüyor,
Biri merhaba diyor bilinmezlerden..
Biri yandım..’


İsmail Yılmaz